میگه خدا تو قلبای شکسته س و من نشستم به بند زدن این شکستنیه هزار تکه و برنامه ی دست روی زانوهام و گذاشتن و واسه امیدای دوباره بسته به تو میریزم .
بعد ، تو میدونی که من دیگه هیچی و هیچی و هیچی ندارم غیر همین امیدای بسته به تو؟
میدونی که تو تنها دست آویز منی واسه تموم نیم قدم نیم قدمایی که برداشته میشه ؟ میدونی؟
اگه میدونی که میدونم که میدونی کاری بکن و در گوشم بگو که اشک ریختن و بس کنم .
من از همه ی این آدما بریدم .
از همون وقتی که فهمیدم نمیشه بهشون واسه هیچی تکیه کرد بریدم .
کرم ابریشم که از پیله اش بیرون آید ، دیگر کرم نیست؛ پروانه است رحمان!
+دیالوگ_کتاب قانون
نوشته " یا خدا وجود داره و این وضعیت و میبینه که میشه شریک جرم ، یا وجود نداره و به خاطر آبروی خودشم که شده باید وجود نداشته باشه . "
سرما تمام وجودم را گرفته . بند به بند انگشت هایم یخ بسته اند . در خودم میلرزم. اسمت را زیر لب با خودم تکرار میکنم و حضورت را احساس میکنم و میدانم و باور دارم یکی از همین روزها دست هایم را محکم تر از قبل میگیری . تو هستی . پر رنگ تر از تمام بودن ها . هستی. هستی که من هنوز ، بعد از تمام سر خوردگی هایم از امیدهای بسته به تو ، باز هم و باز هم و باز هم به تو چشم دوخته ام .
شبکه ی تماشا جومونگ پخش میکنه و من هر بار که چشمم بهش میفته حالت تهوع تمام وجودمو میگیره.
چون من دوست دارم برگردم به قبل ترام . این سریالم منو یاد همون دوره ی قبل ترام میندازه.
به حرمت تمام امید و اعتمادات و اعتقاداتی که به تو بسته شد و لجوجانه رها نشد ، در همین شب های اشک ریزان و غم پرورم که تنها تو دست آویز منی هستی که جز تو آغوشی پیدا نمیکند و نگاهش بسته شده به یک خرده نگاه تو ؛ به حرمت آه ها و اندوه های خفه شده در نطفه ای که ایمان بسته به تو ، به حرمت طنابی که از دلم به تو وصل بود و به تار رسید و پاره نشد ، به حرمت تمام قول و قرار های بینمان ،
کمی ، تنها کمی میان این بی کسی ها بغلم کن و آرام میان گوش هایم بگو که با منی . بگو که نترسم . بگو که رهایم نمیکنی . کمی ، تنها کمی خداوار بغلم کن...
